Lęk separacyjny

Co to jest i jak sobie z nim radzić? Otóż może wystąpić ale nie musi i pojawia się z różnym nasileniem. Jeżeli wychodzisz z pokoju, a dziecko w nim zostaje i wpada w rozpacz z tego powodu, gdy nie chce spać samo, budzi się z płaczem, czuje niechęć do wyjazdów swoich i najbliższych lub, gdy chwyta się przysłowiowej matczynej spódnicy i ani rusz, to wtedy możemy mówić o tzw. lęku separacyjnym. W późniejszym wieku objawami może być niechęć uczęszczania do szkoły, pozostawania samemu w domu, strach o siebie, napady paniki, złości w chwili separacji z najbliższymi, mogą temu towarzyszyć bóle brzucha, mięśni, złe samopoczucie.

To normalny etap w rozwoju dziecka, jednak waz z upływem czasu ustępuje, dziecko nabiera pewności siebie i przestaje tak przeżywać rozłąkę z rodzicami. Jeżeli jednak tak się nie dzieje może to oznaczać, że dziecko ma stany lękowe, a to wymaga już interwencji psychologa. Jest to ważne, ponieważ wczesne zdiagnozowanie pozwala prowadzić odpowiednią terapię, zwykle jest to psychoterapia, współpraca z przedszkolem, szkołą, a w drastycznych przypadkach farmakoterapia.

Co jest przyczyną takiego lęku, to obawa przed rozłąką, zgubieniem się, tym, że najbliższym, z którymi dziecko jest związane, stanie się coś złego. Nie należy mylić tego lęku z naturalnym lękiem przed obcymi wynikającego z rozwoju, występującego pomiędzy 7., a 11. miesiącem życia. Lęk ten może być dziedziczny, bądź stanowić następstwo obserwacji kogoś z otoczenia.