Dzień babci i dziadka - moje wspomnienie

Dzisiaj dzień babci, jutro dzień dziadka, święto naszych przodków, a jak ja to wspominam? Z ogromnym sentymentem. Moich dziadków już nie ma, rodziców taty nawet nie miałam okazji poznać. Moi dziadkowie – rodzice mamy – to byli wspaniali ludzi, przeżyli okres II wojny światowej, byli wywiezieni na roboty do Niemiec i tam właśnie się poznali, wzięli ślub. Babcia jako pierwsza wróciła do Polski, dziadziuś trochę później. Było ciężko ale się nie poddawali, walczyli o byt, dziadziuś pracował, a babcia zajmowała się budową domu i wychowywaniem trójki dzieci. Ich pierwsza córka zmarła, tak to w tamtych czasach bywało. Nawet sobie nie wyobrażam, co czuli. Pamiętam z jaką starannością babcia zawsze przygotowywała kwiaty na grobek. Życie nie oszczędzało ich. Babcia często chodziła na odrobek, aby dostać za swoją pracę kosz ziemniaków, żeby mieć czym wykarmić dzieci. To były trudne czasy ale ludzie chyba mieli większą siłę i nie poddawali się tak łatwo. Babcia była bardzo energiczną osobą,  która nie bała się niczego, działała, nigdy nie siedziała z założonym rękoma. Dziadziuś dusza człowiek, zawsze pogodny i uśmiechnięty. Nigdy nie słyszałam żeby zaklął, czy był zły. Potrafił znaleźć coś dobrego w każdej sytuacji, ukochał zwierzęta i traktował jak ludzi, z szacunkiem i zrozumieniem. Oboje ciężko pracowali ale nigdy się na to nie skarżyli. Na starość nie zostali sami, zasłużyli na to, by ktoś się nimi zajmował i opiekował. Gdy zmarli, najpierw babcia, później dziadziuś, bardzo mi ich brakowało. Nie raz wspominam ich z ogromnym sentymentem i żalem, że już ich z nami nie ma.

Rysunek: https://youngface.tv/dzien-babci-i-dziadka-4/