To już wiosna!!!!

Jest, wreszcie piękna pogoda, iście letnia. Wiosna trochę gdzieś się zagubiła po drodze i mamy temperatury jak latem. Może nie jest tak gorąco, bo ziemia wychłodzona i nie oddaje ciepła, ale i tak jest super. Chociaż przyznam, że brakuje mi tego wiosennego zapachu, gdy przyroda budzi się do życia. W tym roku została wyrwana na baczność i od razu była obudzona. Szczerze, to się nawet zaczęłam zastanawiać, czy nie przejść na sandałki, ale chyba bym zbytnio wybiegła przed szereg. Jeszcze nie pora. Jednak wiele osób, szczególnie rodziców idzie w drugą stronę, w kolejną skrajność. Otóż rodzic lekko ubrany, w bluzce na krótki rękaw, a obok dziecko w czapie, bluzce na długi rękaw, całkiem ciepłej i do tego w kurtce, albo grubym ocieplaczu. No ludzie, przecież temu dziecku pot płynie strużką po plecach. Później zdziwienie, że ciepło, piękna pogoda, a dzieciak chory. A weź rodzicu, ubierz się w kożuchy i chodź tak przy temperaturze ponad 20 stopni, zobaczysz, czy nie nabawisz się kataru, czy bólu gardła. Wiadomo, nie ma co przesadzać z wyletnieniem się ale trochę trzeba wziąć na wstrzymanie. Wiem, świadomość rodzica, że dziecko jest obabuchane, jest mu ciepło, sprawia, że myślimy, iż zapewniliśmy mu to, co najlepsze, ale czy aby na pewno? Przecież sami byśmy nie chcieli gotować się w tak piękną pogodę. 

My nasze dzieci zawsze ubieraliśmy w miarę lekko, oczywiście bez przesady, zimą w sandałkach nie chodzili. Teraz też lekki strój, koszulka, bez jakichś ocieplaczy, chyba, że jest wiatr i odczuwalna temperatura jest znacznie niższa, ale tak, to nie przegrzewamy ich, bo po co, później tylko się usmarkają, lekarz, apteka, a to kosztuje. 

Patrzmy więc racjonalnie, bez emocji na stroje naszych dzieci i dostosowujmy je to temperatury otoczenia, nie własnych, targanych emocjami, serc J.