Moja psia przyjaciółka, która mnie tak wiele nauczyła

Zapraszam na pierwszy wpis mojego męża, który zastanawia się czy też zacząć prowadzić bloga.

Pierwszy wpis nie może być o niczym innym jak o psie od którego wszystko się zaczęło. Każdy kiedyś gdzieś widział psa północy. Większość ludzi nawet nie rozróżnia, że to jest ta rasa, a to jest inna. Dla nich pies północy to husky, a jak jeszcze ma niebieskie oczy, to już w ogóle są zakochani. Byłbym hipokrytą, gdybym stwierdził że w moim przypadku było inaczej, że od razu wszystko wiedziałem. 

Gdy zapadła decyzja, że chcę mieć psa północy zacząłem się zagłębiać i czytać. Wtedy informacji w internecie było mało, wiedzę głównie czerpałem z książek, gazet i Atlasu psów. Mojego psa znalazłem z ogłoszenia w gazecie. Pojechałem i kupiłem. Tak kupiłem. Nie miał rodowodu ale i czasy były inne. Nie było tylu bezdomnych psów a i pseudo hodowle nie funkcjonowały tak, jak teraz. Obecnie bym nie kupił i niech świadczy o tym fakt, że reszta mojego psiego jak i kociego stada to zwierzęta adoptowane. Ot, ktoś nie wiedział, weterynarz twierdził, że suka musi mieć raz szczeniaki i tak pojawił się na świecie pies. Mój pies. A w zasadzie sunia rasy Alaskan Malamute. Pamiętam ten dzień, 10 listopad 2005 roku. Był to pies wyjątkowy, pierwszy szczeniak, ogrom błędów wychowawczych z mojej strony ale na szczęście Tajga była psem tak inteligentnym i nie pozwoliła popsuć sobie charakteru. Stała się prawdziwym moim psim przyjacielem kiedy jeszcze mieszkałem sam. Była psim powiernikiem moich radości i smutków, moich sukcesów i porażek. Zaczęły się wspólne spacery, potem treningi na rowerze i choć Tajga nie była psem sportowym, to czerpała ogromną satysfakcję z treningów, spotkań z innymi psami czy też zawodów. Dało się zauważyć zadowolenie na jej pysku. Razem występowaliśmy w bardzo wielu zawodach i nigdy nie zajęliśmy wyższego miejsca niż drugie czy też pierwsze od końca, a najczęściej ostatnie. Ale było w tym coś magicznego. To był i nadal jest czas spędzony w bardzo miłej atmosferze, wśród ludzi dla których sierść w kubku, to jak cytryna do herbaty. 

Poznałem wiele wspaniałych osób ze świata psich zaprzęgów. Nawiązały się znajomości, czy też przyjaźnie na wiele lat, nadal w tym uczestniczę startując w zawodach choć już w innych kategoriach. Tajga okazała się też wspaniałą przyszywaną mama dla adoptowanego w 2010 roku Karmela. Choć Karamel to już materiał na osobną historię. Tajga była jak królowa, zawsze z gracją, dostojnie. Była psem, który wśród moich psów miała rolę szefowej. Kiedy w 2015 pojawiły na świecie się moje dzieci, Tajga stała się ich opiekunką. Zawsze blisko nich ale nie nachalnie. Leżała z boku i obserwowała ich pierwsze nie poradnie kroki, pierwsze upadki. Z godnością znosiła ich zaczepki, co trzeba powiedzieć moje dzieci w kontakcie z psami były bardzo delikatne. Może to zaowocowało jakąś niewidzialna więzią która między nimi była.

Tajga była tez psem schorowanym. Gdy miała nadwagę wielu weterynarzy mówiło, że to po sterylizacji. Ale znalazła się jedna Pani weterynarz, która uznała, że otyłość po sterylizacji owszem może być ale jej bardziej wygląda to na niedoczynność tarczycy. I to był strzał w dziesiątkę. Już do końca swoich dni przyjmowała Euthyrox 200.

W marcu w 2017 wystartowała po raz ostatni na zawodach. Było widać, że jest już starsza i zniedołężniała. Był to XVI Lubieszowski Cross. Wystartowała w kategorii Happy Dog na trasie o długości niecałych 2 km. Większość trasy pokonaliśmy spacerkiem, niewiele biegnąc. I to było zakończenie jej kariery sportowej.

Niestety nie wiedziałem wtedy, że przyjdzie nam stoczyć jeszcze walkę o jej zdrowie. Tydzień po zawodach zaczęła mieć problemy z chodzeniem. Wizyty u weterynarzy, badania, leki i tak na prawdę żadnej poprawy. Doszło do tego że po prostu się położyła i nie wstawała. Trzy miesiące wynoszenia, przekręcenia, przenoszenia i kąpania żeby Tajga nie czuła się źle, gdyż załatwiała się pod siebie. W czerwcu po wielu obserwacjach i próbach spróbowała chodzić. Choć tylna noga była sztywna i trzeba było na początku ją podtrzymywać zaczęła się przemieszczać. Widać było, że psychicznie poczuła się lepiej. Do końca pozostała też liderem swojego stada. Jedna z historii: siedziała przy wykopanym przez Karmela dole, zachwiała się i wpadła do niego jednocześnie opierając się o Karmela. Zaczęła na niego krzyczeć po psiemu, dawać reprymendę, a on stał i cierpliwie czekał na koniec. Nie odważył się odezwać choć z pewnością zdetronizował by ją jako lidera stada. Przemieszczała się tak do października. We wrześniu obchodziła jeszcze urodziny kończąc 12 lat. Pewnej październikowej niedzieli po prostu rano nie wyszła ze swojego legowiska. Zasnęła już na zawsze i zaczęła biegać po tęczowych szlakach. Dziękuje Ci moja psia przyjaciółko...