Hajer na kole czyli rowerem po Kirgistanie i Kazachstanie

Mieczysław Bieniek, zwany Hajerem  jest emerytowanym górnikiem, wyrusza w kolejną podróż na Wschód. Tym razem w kierunku Kirgistanu i Kazachstanu. Daje się tam zauważyć specyficzny postsowiecki klimat i pewną nostalgię za przeszłością. Podróż odbywa się przede wszystkim rowerem. Trasa wiedzie przez niezamieszkane tereny, na których spotyka ciekawych ludzi, zawiera przyjaźnie i znajomości.

Autor jest zachwycony gościnnością, uprzejmością oraz życzliwością ludzi. Napotyka przygody i niespodzianki. Książka to efekt kilkumiesięcznej podróży, napisana jest w tonie humorystycznym.

Podróż, którą odbył Bieniek była spontaniczna, bez szczegółowego planu i dokładnej mapy, tylko z zarysem wyprawy. O drogę i ciekawe miejsca pytał często napotkanych ludzi, którzy przychodzili mu z pomocą. Trasa pozornie sprawiała wrażenie niebezpiecznej ze względu na położenie polityczne i krążące o niej mity. Trudności jedynie nastręczała pogoda i zmęczenie fizyczne. Codziennie działo się coś nowego. Ten brak zaplanowania pozwalał zobaczyć więcej i dokładniej poznać otaczającą rzeczywistość i spotykanych ludzi.

Trasa wyprawy prowadziła przez miasta i wioski, ale także przez ogromne niezamieszkane tereny, stepy, wysokie góry i przełęcze, pustynie i drogi wzdłuż rwących rzek, mające swój początek w lodowcach. Niesamowite kolory, gdzie nie ma śladu działalności człowieka i rządzą tam siły natury i pory roku.

Autor z zachwytem opisuje cały ten świat, choć czasem plany biorą w łeb, to jest cudownie. Bieniek napawa się otoczeniem, dając rady i dzieląc się refleksjami.

Świat postsowiecki niesamowity, tajemniczy, czasem nierealny. To wszystko sprawia, że chcemy zobaczyć to wszystko na własne oczy.

Książkę czyta się z niesamowitą przyjemnością, bogata w anegdoty i szczegóły. Gorąco polecam wszystkim fanom literatury podróżniczej.