Jak usypiam dzieci

Jak to każda matka, uważam, że dzieci wychowuję najlepiej na świecie, że są najmądrzejsze, po prostu wszystko jest idealnie. Tak też było w temacie usypiania dzieci. Sprawa wyglądała tak, że ok. godziny 20 – 21 moi synowie udawali się na półgodzinną kąpieli, bawili się, taplali, później byli myci, układani w łóżeczku, włączane było radio, my wychodziliśmy z pokoju i cześć. Dzieci szły spać, a my mieliśmy wolny wieczór. Bo to raz udzielałam złotych rad, że nie ma się co pieścić i pozwalać zawładnąć dzieciom naszym czasem. Jakże byłam mądra, oj, jakże się myliłam. Otóż pewnego, brzydkiego, wręcz paskudnego wieczora w moje dzieci wstąpił jakiś czort i postanowiły, że nie będą spały w swoich łóżeczkach. Zaczęli wychodzić i zasypiać na podłodze. No trudno, skoro taka ich wola, zgodziłam się z tym. Zasypiali na podłodze, a później przenosiliśmy ich do łóżeczek. Też nie było źle, ale jak to zwykle bywa, to była cisza przed burzą. Nadszedł jeszcze bardziej brzydki wieczór, kiedy to moi synowie postanowili, że koniec laby, starzy już się nacieszyli wolnymi wieczorami i spokojem. Otóż moi synowie odmówili samodzielnego zasypiania. Zażyczyli sobie, aby ktoś, znaczy rodzic, zasypiał, tzn. usypiał, koniec, kropka, nie do przeskoczenia. Na nic zdały się moje mądrości, gdyż moi synowie za skarby świata nie usną bez rodziciela przy bok, najlepiej jeszcze tulącego i przyciskającego do łona. Tak to bodaj od pół roku nasze wieczory wyglądają mniej swobodnie. Moi synowie chodzą spać ok. 21 wzwyż, w żadnym razie samodzielnie, musimy im towarzyszyć, po jednym na osobę. Czasem mamy szczęście, że trwa to kilka,  kilkanaście minut, ale bywa tak, że sterczymy na łóżku i godzinę. Taka to byłam mądra i dumna z moich metod wychowawczych, a tu dupa blada. Żywię tylko nadzieję, że nie będzie to trwało do ukończenia pełnoletniości, bo im dzieci będą starsze, tym później będą chodziły spać.