Życie

Dzisiaj znowu będą moje wynurzenia na temat tego, co dzieje się w naszym otoczeniu. Wczoraj oglądałam program, bodajże Temat dla uwagi. Była poruszona sprawa zaniedbania ze strony lekarzy. Kobieta w ciąży bliźniaczej, w 37 tygodniu trafiła na oddział ginekologiczno-położniczy. Zgłaszała silne bóle brzucha, napięcia, twardość po jednej stronie ale nikt się tym nie przejmował, nie zbadał, nie interweniował. W efekcie jedno z bliźniąt – dziewczynka zmarła. Dobrze, że trafił się chociaż jeden lekarz, który podjął decyzję o natychmiastowej cesarce, bo i drugie dziecko by nie przeżyło. W głowie utkwiły mi słowa matki, która opowiadała, że zmarłe dziecko było sine i poleciała mu krew z noska. Wstrząsające. Ona nawet wiedziała kiedy to dziecko zmarło, bo poczuła bardzo silne napięcie brzucha po tej właśnie stronie. Zgłaszała to, niepokoiła się.

To tak trudne i traumatyczne przeżycie, że nie wyobrażam sobie, jak można z tym żyć. Myślę że przy życiu i jako takich zdrowych zmysłach trzyma tą rodzinę to drugie dziecko, które przeżyło. Mnie na samą myśl o losie tego maluszka serce się kraje i staram się nie myśleć o tym programie, tej rodzinie, bo mnie to bardzo boli. Jestem mamą bliźniaków i mam świadomość, że mogło to spotkać i mnie. Miałam ogromne szczęście, że trafiłam na tak dobrego lekarza prowadzącego, na oddział, gdzie nikt nikogo nie olewał, a każde zgłoszenie pacjentki było traktowane poważnie, że moją cesarkę wyznaczono w dobrym terminie i wykonano ją jak należy.

Straszne jest, że to co powinno być normą, jest czymś nieosiągalnym. Ja nie rozumiem lekarzy i innych pracujących w służbie zdrowia, którzy ryzykują zdrowie i życie innych. Czy nie mają sumienia, aż tak bardzo zobojętnieli, nie boją się konsekwencji?