Pomocne dzieci - chyba osiwieję :)

Wczoraj był list do Mikołaja, a dzisiaj bałagan jak zwykle. Ja sprzątam, wychodzę z pokoju, po chwili wracam i mam deja vu. Chyba cofnęłam się w czasie, bo bałagan taki sam, jak przed moimi porządkami. Te dzieci to chyba super inteligentne, bo kiedyś czytałam, że ludzie bardzo inteligentni lubią chaos, a u mnie on istnieje nieustannie.

Nie powiem, dzieci chcą pomagać. Jak ostatnio piekłam babkę cytrynową (tak, jestem dumna J ), to chyba opatrzność nade mną czuwała, poszłam po jakichś 10 minutach sprawdzić piekarnik, a tu przypalona góra ciasta. Patrzę, a pokrętło temperatury na ponad 300 stopni. Dzieci chciały żeby się szybciej upiekło :D. Jakby poszła sprawdzić po godzinie, to miałabym węgiel.

Może za próbę sprzątania uznać należy wylanie całego kubka, dzięki Bogu czystej wody, na ponoć nową sofę. Ponoć, bo wizualnie na to nie wygląda. Ewentualnie wylanie na dywan płynu do czyszczenia dywanów powinnam rozpatrzeć jako porządki?

Dzieci też bardzo sumiennie karmią zwierzęta, tj. miskę z suchą karmą, zarówno psią, jak i kocią, przynoszą do salonu i rozsypują po podłodze. Bawię się wówczas w Kopciuszka, zbierając po ziarenku. Chyba robią to po to, żebym poczuła się jak księżniczka J.

A nie zapomnijmy o wyręczaniu rodziców. Otóż rano, na śniadanie, dzieci moje piją kakao, więc, aby chyba oszczędzić rodzicom kłopotu, kakao znalazło się zaraz pod ręką, tj. wysypano je z opakowania bezpośrednio na stół, krzesło i podłogę.

Reasumując, moje dzieci są bardzo roztropne i pomocne, jednocześnie pomysłowe i błyskotliwe. Ja, choć bym się bardzo starała, to nie wymyśliłabym takich form wsparcia i pomocy J.