Chcemy normalnie spać, czyli potyczki rodzicielskie

Ja, matka Polka, mąż ojciec Polak, tacy przykładni i wyedukowani i co? I kicha. Kicha na całej linii. Pisałam już o naszej porażce z usypianiem, kiedy to dzieci najpierw chodziły spać jak w zegarku, a później im się popsuło. Teraz nasi synowie poszli dalej. Po co umęczyć rodziców tylko wieczorem, przecież cała noc nie będzie się marnować. Pamiętam jak dziś moje marzenie, kiedy to dzieci przybiegają radosne rano do naszego łóżka, wspinają się na nie i leżą z nami. Synowie chyba są telepatami tylko pomyliły im się pory dnia z nocą. Otóż od pewnego czasu chłopcy upodobali sobie przybieganie do nas na sygnale w środku nocy, ładowanie się na łóżko i spanie w poprzek. Ja, sypiam pod parapetem, waląc wielokrotnie w niego głową, mąż śpi na szafce, a synkowie kochani krążą jak zegarki po łóżku, każdy w swoją stronę. Rano jesteśmy, my rodzice oczywiście, jak z krzyża zdjęci. Gdzie popełniliśmy błąd? Inni odczytują to jako chęć przebywania z rodzicami dzień i noc, a my byśmy chętnie pozostali tylko przy dniu. Na nic zdają się przenoszenia w nocy do ich łóżeczka. Nawet nie zdążą dotknąć materaca, gdy wyrywają się z głębokiego snu, oznajmiając swoje niezadowolenie głośnym rykiem, podnoszących na równe nogi pozostałą część rodziny. Taki to nasz los, rodziców nieidealnych, popełniających błędy i ustępujących dzieciom.