Dawno, dawno temu... we śnie - recenzja

Baśnie, od zawsze lubiane i czytane dzieciom do poduszki. Zawsze czytałam te tradycyjne, gdzie dobro zawsze wygrywa, kończące się pouczającym morałem. Ostatnio zaobserwowałam pewien trend, może to zbyt dosadnie powiedziane, ale autorzy, scenarzyści postanawiają zdekonstruować te nieśmiertelne historie, gdzie coś idzie nie tak i opowieść nabiera innego kierunku.

Ta książka opowiada o Śpiącej Królewnie, którą z magicznego snu budzi pocałunek księcia. A co by się stało, gdyby do pocałunku nie doszło? Właśnie w tym momencie rozpoczyna się opowieść. Książe pokonuje złego smoka, którym jest zła czarownica Diabolina i rusza do swojej pani. Gotów byłby złożyć pocałunkach na ustach zwykłej wieśniaczki, wybranka okazuje się jednak najprawdziwszą królewną. Przybywa do niej, schyla się, całuje i pada nieprzytomny obok niej. Królewna jest zostawiona sama sobie, uwięziona w krainie snu, gdzie włada Diabolina. Dziewczyna staje do walki u boku księcia i przyjaciół w walce o własny los. Ale czy wszyscy są prawdziwymi przyjaciółmi? Czy księżniczka obudzi się z wiecznego snu? Czy bohaterom uda się wyrwać z sennego koszmaru? Czy królestwo ma jeszcze jakąkolwiek szansę na ocalenie?

Obraz tej książki to niezwykły świat, pełen magii wypływającej na świat realny. Każda śmierć w koszmarze Auroru, miał swoje konsekwencje w prawdziwym życiu, każda decyzja mogła sprawić, że obudzi się z wiecznego snu, lub pozostanie na zawsze w sennym świecie.

Książkę bardzo gorąco polecam, bo czytanie jej było świetną zabawą, innym spojrzeniem na coś, co znamy od dziecka, lubię trochę mroku i zagadek, bo wtedy książki są ciekawsze.